Emigrantët e shpëtuar në një nga operacionet e para të shpëtimit në Mesdhe që kur qindra njerëz vdiqën kur një varkë u mbyt në brigjet greke, thonë se asgjë nuk mund t’i pengojë ata të përpiqen të arrijnë në Evropë.
Ata folën me Alice Cuddy të BBC-së, në bordin e një anijeje shpëtimi që patrullonte në det për barkat e emigrantëve në vështirësi.
Ndërsa anija gjigante e shpëtimit bardhë e zi lundron nëpër një hapësirë të Detit Mesdhe, horizonti ndërpritet nga pamja e një varke blu të errët, të mbushur me njerëz, përcjell KosovaPress.
Punonjësit e shpëtimit nga shoqata bamirëse SOS Mediterranee veshin helmeta dhe xhaketa shpëtimi ndërsa vrapojnë drejt vendit të ngjarjes me skafe. Ata i tërheqin shpejt emigrantët në bordin e anijeve një nga një, duke numëruar sa janë.
Djemtë dhe të rinjtë, shumica nga Gambia, kanë qenë në det për 15 orë dhe kanë arritur 54 milje detare nga qyteti libian Castelverde, afër Tripolit. Ata janë në gjendje ankthi.
Disa më vonë më thonë se pak para se të mbërrinin shpëtimtarët, pothuajse kishte shpërthyer një përleshje në bordin e varkës së tejmbushur. Disa ishin të vendosur të vazhdonin, ndërsa të tjerët po luteshin të hiqnin dorë dhe të provonin përsëri më vonë. Njërit i ra telefoni në det gjatë përleshjes.
Njëri mban fanellën e futbollit të zbehtë të Manchester Cityt, të tjerët mbajnë iPhone. Pak kanë sjellë ujë apo ushqim. Shumë prej tyre nuk mund të notojnë, të armatosur vetëm me tubat e brendshëm të gomave për t’i përdorur si pajisje notimi nëse përfundojnë në det.
Ka panik gjatë shpëtimit pasi në horizont shfaqet një anije e rojes bregdetare libiane. Shumë nga djemtë janë tërhequr më parë në Libi nga roja e saj bregdetare, të cilën BE-ja i ka siguruar anije, trajnime dhe financime.
Disa nga emigrantët buzëqeshin ndërsa ulen në skafin e shpëtimit – njëri bën një selfie në telefonin e tij. Një më vonë më thotë se kur kapi dorën e një prej shpëtimtarëve, mendoi: “Tani kam hyrë në Evropë”.
Grupi kthehet me nxitim në anijen e SOS Mediterranee, Ocean Viking, ku i nënshtrohen kontrolleve mjekësore dhe marrin rroba të reja dhe çanta që përmbajnë furnizime si furça dhëmbësh.
Organizata bamirëse alarmon autoritetet italiane, të cilat caktojnë shpejt qytetin jugor të Barit si portin në të cilin do të zbarkojnë, duke u thënë atyre të shkojnë atje “pa vonesë”.
Kjo vjen pas një ligji të ri i cili kërkon që anije të tilla të nisen menjëherë drejt një porti në vend që të vazhdojnë të patrullojnë për më shumë anije me emigrantë.
Do të duhen pothuajse tre ditë për të arritur në Bari.
Kështu, ndërsa nisemi në lundrim, ne flasim me disa prej emigrantëve në dhomat e ngritura si objekte mjekësore dhe zona akomodimi në kuvertën e anijes. Shumica flasin anglisht – të gjithë emrat e tyre janë ndryshuar.
Emigrantët na thonë se kishin njohuri për rreziqet me të cilat po përballeshin. Shumë thonë se kjo nuk ishte përpjekja e tyre e parë për të arritur në Evropë – disa e kishin shmangur për pak vdekjen, pasi ishin marrë nga varkat dhe ishin kthyer në Libi.